Kiedy rzuciłem okiem na jeden z włoskich portali kiedy wpadłem do mieszkania w przerwie między niedzielnymi nabożeństwami to w pierwszej chwili nie mogłem uwierzyć. Pomyślałem, że albo wystąpił błąd albo przeglądarka nie odświeżyła strony internetowej i wyświetla jakieś starocie. Przecież to już było. Kilka dni temu. Niemożliwe, żeby się powtórzyło. Patrzę jednak pisze - Nursja, kilka dni wcześniej – pamiętam dokładnie – była Macerata. Nie było żadnej pomyłki. Nie wystąpił błąd. To była prawda. Kolejne silne trzęsienie ziemi we Włoszech. Gdy obwieściłem tę smutną wiadomość księżom z którymi pracuję tylko jęknęli – O Boże!

Tak po ludzku. Tak zwykle. Najzwyklej. Żal mi Włochów. W ostatnim czasie mają wyjątkowo „pod górkę”. Kryzys ekonomiczny. Zagrożenie terrorystyczne. Problem przybywających nieustannie politycznych uchodźców i ekonomicznych imigrantów z Północnej Afryki i teraz jeszcze ta czarna seria katastrof naturalnych nie do uniknięcia.

W przypadku trzęsienia ziemi najgorsza jest właśnie bezradność. Trzęsienie ziemi nadchodzi jak grom z jasnego nieba. Niezapowiedzianie i zawsze niespodziewanie nawet wtedy, gdy wiadomo, że teren jest sejsmicznie aktywny. To przypomina jak bardzo jesteśmy słabi i jak niewielkie szanse mamy w starciu z potężnymi siłami wszechświata. Uczy pokory. Boli tylko, że lekcja jest tak bolesna. Przypomina też jeszcze coś ważnego, szczególnie w czasie powstających na nowo podziałów na świecie i w Europie. Przypomina o obowiązku współczucia i solidarności ze słoneczną Italią przykrytą ciemną chmura naturalnej katastrofy.

Można wymieniać litanię powodów dla których My Polacy jesteśmy to Włochom winni. Ufam, że to zbędne, bo oczywiste.

To trzęsienie ziemi. Ten kryzys ekonomiczny. To zagrożenie terrorystyczne. Ten problem przybywających nieustannie politycznych uchodźców i ekonomicznych imigrantów z którymi Włosi są w ostatnim czasie pozostawieni sami sobie i tylko Papież robi co może, aby poruszyć sumienia to nie może być tylko „ich sprawa”. Nie wystarczy też napisać: wszyscy jesteśmy Włochami i zapomnieć. To powinna być. Musi być i mam nadzieję, że jest – nasza sprawa.