Święty Franciszek był odważnym człowiekiem, gotowym do podjęcia radykalnych decyzji. W młodości prowadził beztroskie, awanturnicze życie. Sposobił się do rycerskiego fachu. W jednej z bitew dostał się do niewoli i wydarzenie to zapoczątkowało jego proces nawrócenia. Zerwał z dotychczasowym życiem i całkowicie poświęcił się służbie Bogu. Rozdał swój majątek ubogim i został wędrownym kaznodzieją.

Żyjąc w ubóstwie, wzywał do miłości bliźniego oraz pokuty i skruchy. Początkowo działał sam, ale szybko skupiło się wokół niego grono osób, które chciały tak jak on głosić słowo Boże i czynić dzieła miłosierdzia. Napisał dla nich Regułę, którą zatwierdził papież Honoriusz III; stała się ona fundamentem dla Zakonu Braci Mniejszych. Z czasem z zakonu wyłoniły się kolejne wspólnoty zakonne: klarysek (dla kobiet) i tercjarzy (dla świeckich naśladujących Regułę św. Franciszka).

Franciszek, gdy pościł i modlił się na górze, otrzymał stygmaty. Jest pierwszym stygmatykiem w historii Kościoła. Afirmował cały świat stworzony. Wywarł przemożny wpływ na życie duchowe nie tylko współczesnych mu ludzi. Jest jednym z najpopularniejszych świętych. To doskonały patron również na nasze czasy. Skromny, ubogi i dobroduszny zakonnik pokazuje nam, że konsumpcjonizm jest pustą postawą, że zamiast „mieć” warto „być”. Pozostawił po sobie wiele pism, w tym słynną Pieśń słoneczną.

Franciszek z Asyżu ur. 1182 r. w Asyżu zm. 3 października 1226 r. w Porcjunkuli