Czytany w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny fragment Apokalipsy znajduje się w samym środku ostatniej księgi Nowego Testamentu. Wiele ksiąg biblijnych ma podobny układ treści – przekazuje istotne orędzie nie na końcu, lecz właśnie w centrum przesłania. W Apokalipsie centralna wizja dotyczy tajemnicy Wcielenia Syna Bożego. Zapowiedzią tej istotnej prawdy wiary jest trzykrotne użycie czasownika „ukazać” (11, 19; 12, 1. 3). Ukrytym podmiotem tych trzech zdań jest sam Bóg, który objawia wizjonerowi najważniejszy fakt w dziejach świata: „Słowo stało się Ciałem”(J 1, 14). Jest to wydarzenie tak przełomowe, że na wieść o nim klękają aniołowie i ludzie.

Ogłoszenia tej radosnej Nowiny dokonuje sam Bóg, otwierając swą świątynię w niebie i ukazując Arkę Przymierza. Arka była największą świętością ludu Bożego, gdyż mieściła w sobie tablice Dekalogu, dane Mojżeszowi na Synaju. Po zburzeniu świątyni jerozolimskiej przez Babilończyków (586 r. przed Chr.) Arka bezpowrotnie zaginęła – żyje jedynie w pamięci Izraela. Teraz, „gdy nadeszła pełnia czasu” (Ga 4, 4), Bóg objawia swego Syna: Chrystus jest uosobieniem nowego Prawa, spisanego „nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc” (2 Kor 3, 3). W takim razie Nową Arką można nazwać Jego Matkę – Maryję, która odgrywa istotną rolę w tajemnicy Wcielenia.

Nic więc dziwnego, że wspólnota Kościoła dostrzega obecność Maryi w pojawieniu się „wielkiego znaku na niebie”. Niewiasta obleczona w słońce, z księżycem pod stopami, to najpierw lud Boży zarówno Starego, jak i Nowego Przymierza. Słońcem, które osłania tę wspólnotę, jest sam Chrystus. Księżyc zaś, deptany Jej stopami, to zapowiedź ostatecznej klęski szatana po jego strąceniu na ziemię. Dalszy ciąg apokaliptycznej wizji przedstawia walkę, jaką wydał ów „Smok ognisty” potomstwu Niewiasty. Dwa „znaki na niebie” mogą oznaczać sztandary dwóch przeciwstawnych armii, które stoczą śmiertelną walkę na ziemi. Zapowiedzią tej walki była sławna „Protoewangelia”, zawarta na pierwszych stronicach Biblii (por. Rdz 3, 15).

Po upadku prarodziców Bóg ogłasza początek wielkiej wojny, która toczyć się będzie przez całe dzieje ludzkości. Mroczne wojska szatana będą usiłowały zniweczyć dzieło Chrystusa dokonane na krzyżu. On jednak w chwili konania powierzy swej Matce wszystkich wierzących, których reprezentuje Jan stojący z Maryją pod krzyżem (por. J 19, 26n.). Jej chwalebne Wniebowzięcie stanowi dopełnienie Wniebowstąpienia Jezusa („Dziecko Jej zostało porwane do Boga” – Ap 12, 5). Maryja zdeptała już głowę węża mocą zbawczej śmierci Jezusa. Teraz toczy się końcowa walka szatana z „resztą Jej potomstwa” (tamże, 17). Stąd niebywały atak na ludzkie życie już od jego poczęcia. Ostateczny wynik tej walki ogłasza Bóg w zakończeniu czytanej dziś perykopy.