Od pewnego czasu nurtuje mnie pytanie z pogranicza fantazji i teologii. Wyobrażam sobie Maryję i Józefa oczekujących na narodziny Jezusa. Z drżeniem serca czekają na moment, kiedy po raz pierwszy Go zobaczą. Czy Maryja modliła się za Jezusa? Czy jak każda kochająca żydowska (nie tylko zresztą żydowska) mama prosiła Boga o zdrowie Dziecka? Wiedziała przecież, że jest Synem Bożym. Jest samym Bogiem! A trudno przecież modlić się za Boga!

A Józef? Na ile był przekonany o bóstwie Jezusa? Na ile rozumiał, że jest opiekunem Syna Bożego? Czy modlił się o bezpieczeństwo dla Jezusa, gdy Herod wyprawił swych żołnierzy, by zabijali betlejemskie niemowlęta? Czy modlił się o ochronę dla Jezusa podczas ucieczki do Egiptu? Czy wstawiał się do Boga za Jezusem, gdy spełniał przykazania Prawa i wraz z Maryją przyniósł Niemowlę do świątyni? Nie wiemy. Wiemy jedynie, że „... Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono” (Łk 2, 33).

Na szczęście to pytania czysto hipotetyczne, na które nie musimy poznać odpowiedzi. Nie wiemy, czy ziemscy Rodzice modlili się za Jezusa, gdy przynieśli Go do świątyni i przedstawili kapłanowi. Wiemy natomiast z całą pewnością, że dziś to Jezus jest świątynią i jako jedyny arcykapłan Nowego Przymierza nieustannie wstawia się za nami.