Reklama

Niedziela Kielecka

Św. Marcin sprowadzony przez Lanckorońskich

Kościół w Wodzisławiu z oryginalnym zegarem słonecznym

TD

Kościół w Wodzisławiu z oryginalnym zegarem słonecznym

Kościołowi w Wodzisławiu patronuje św. Marcin, wyobrażony w obrazie sprowadzonym przez Lanckorońskich, którzy dbali o należące do nich przez wieki miasto i fundowany przez ich rodzinę kościół. – Uroczystość odpustową łączymy z wątkami patriotycznymi – mówi ks. Lucjan Słota, proboszcz w Wodzisławiu

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Na św. Marcina... najlepsza gęsina – to jedno z przysłów, które wiąże się ze wspomnieniem tego popularnego w Polsce i m.in. we Francji listopadowego świętego. Inne to np.: Jeśli na Marcina sucho, to Gody z pluchą; Gdy marcinowa gęś po wodzie, Boże Narodzenie po lodzie; Od św. Marcina zima się zaczyna; Młoda, jak po Marcinie jagoda... Przysłowia odwołują się głównie do pór roku, gdy w naszym klimacie zima w połowie listopada już lubiła dać znać o sobie, choć pogoda ostatnich lat potwierdza raczej tezy o ociepleniu klimatu. – W tym roku uroczystościom odpustowym przewodniczył ks. dr Karol Zegan, dyrektor Wydziału Katechetycznego. Była to zarazem Msza św. za Ojczyznę z racji święta Niepodległości, mówimy więc wtedy i o św. Marcinie, i o sprawach Polski – mówi Ksiądz Proboszcz.

Wiedeński obraz

Ołtarz patrona parafii znajduje się pomiędzy ołtarzem głównym i ołtarzem św. Peregryna. Obraz zakupił w Wiedniu w 1857 r. Kazimierz Lanckoroński. Wizerunek został namalowany prawdopodobnie na zamówienie dziedzica Wodzisławia, który ofiarował go kościołowi w 1872 r. Święty przedstawiony jest w typowy dla ikonografii sposób: w zbroi, wyobrażony w 3/4postaci, obdarowujący uciętą szatą żebraka, z pejzażem w tle. Ołtarz Świętego nosi cechy klasycystyczne; składa się z luźnej, drewnianej mensy w kształcie sarkofagu ze złoconym równoramiennym krzyżem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Żebraka przyodział

Urodził się ok. 316 r. w Panonii na Węgrzech, w rodzinie rzymskiego legionisty. Kiedy Marcin był dzieckiem, ojciec przeniósł się wraz z całym garnizonem do Pavii. Tam Marcin poznał chrześcijan i jako 10-latek wpisał się na listę katechumenów. Chrzest św. przyjął jednak dopiero w roku 339 (wcześniej sprzeciwiali się temu rodzice). W roku 338 Marcin, już jako rzymski legionista, przerzucony został wraz z całym garnizonem do Galii w okolice miasta Amiens. Tu właśnie miało miejsce wydarzenie znane z żywotu Świętego i utrwalone w bogatej ikonografii. Kiedy zimą u bram miasta Marcin napotkał półnagiego żebraka, oddał mu połowę swojego płaszcza. W nocy we śnie pojawił mu się Chrystus ubrany w jego płaszcz i przemówił do aniołów: Patrzcie, jak mnie Marcin, katechumen przyodział…

Reklama

Marcin nie chcąc przelewać krwi, postanowił zrezygnować z kariery legionisty. Okazja ku temu nadarzyła się w 354 r., kiedy towarzyszył cesarzowi Konstansowi w wyprawie przeciwko germańskim Allemanom. W przeddzień bitwy dla zachęty dawano żołnierzom podwójny żołd, wtedy Marcin zamiast żołdu poprosił o zwolnienie z wojska, za co zagrożono mu aresztem. Wówczas Święty prosił, by podczas bitwy pozwolono mu wyjść do pierwszego szeregu, a on bez broni walczyć będzie jedynie znakiem krzyża. Tak się stało, a wróg błagał cesarza o zawarcie pokoju. Chrześcijanie widzieli w tym wyraźny znak Boży. Po zakończeniu wojny Marcin otrzymał zwolnienie z wojska.

Kiedy spotkał się z biskupem Poitiers św. Hilarym i zwierzył mu się z pragnienia poświęcenia się wyłącznie służbie Bożej w charakterze ascety, biskup wydzielił mu w pobliskim Ligugé pustelnię. Tam Marcin zamieszkał z kilkoma towarzyszami. W ten sposób stał się ojcem życia zakonnego we Francji. Otaczała go aura cudów i świątobliwości. 4 lipca 371 r. otrzymał święcenia kapłańskie i sakrę biskupią Tours. Przez 26 lat na stolicy biskupiej żył bardzo skromnie, a „ciało swe trapił włosiennicą i postami”. Porzucił styl życia hierarchów Kościoła ówczesnej Galii, stawał zawsze w obronie niewinnych i niesłusznie oskarżonych, wobec bliźnich okazywał wyrozumiałość i miłosierdzie. Zmarł 8 listopada 387 r. Święto ku czci Marcina ustanowiono w połowie VII wieku na dzień 11 listopada.

Obrzędy kościelne połączyły się wtedy z niektórymi zwyczajami pogańskimi – w listopadzie kończono jesienne prace w polu, składano pogańskim bogom ofiary ze zwierząt, urządzano uczty z tańcami, a stoły uginały się pod gęsiną i dzbanami z winem. Jest to także widoczne w polskim obyczaju związanym ze wspomnieniem św. Marcina, gdy urządza się jarmarki, festyny czy święto gęsiny.

Reklama

Historia parafii

Rozwojowi XIII-wiecznego małego grodu sprzyjała zapewne lokalizacja przy trakcie królewskim na styku Mozgawy i Mozgawki i obfitość lasów. Tutaj krzyżowały się drogi kupców krążących ze swym towarem między Krakowem a Mazowszem, Śląskiem, Wielkopolską a Sandomierzem. I zapewne właśnie przez Wodzisław wędrował do Jędrzejowa bł. Wincenty Kadłubek.

Pierwsza wzmianka o parafii to 1335 r. Kazimierz Wielki w 1366 r. urząd wójtowski w Wodzisławiu przekazał protoplastom rodziny Lanckorońskich. Adam Lanckoroński zreorganizował gródek, wprowadzając wzorzec magdeburski, a rodzina na stałe wpisała się w historię miasta. Lanckorońscy zajmując miasto i dwór, mieli w posiadaniu kilkanaście wsi. Dóbr i okolicznych kościołów nie oszczędziła reformacja. W 1551 r. Jan de Brzezie Lanckoroński zamienił kościół na zbór kalwiński. Aktywni byli w XVI wieku arianie i licznie osiedlający się Żydzi (w 1692 r. mieli tu już okazałą synagogę i duży kirkut). Dopiero hr. Samuel Lanckoroński odzyskał w 1613 r. kościół dla katolików, konsekrowany w 1664 r. przez bp. Mikołaja Oborskiego.

Miasteczko doświadczały pożary; rozwijał się tu handel i rzemiosło. W 1824 r. wybrukowano ulice i rynek, a nawet zainstalowano 4 latarnie. Z 4 tys. mieszkańców blisko 3 tys. stanowili wówczas Żydzi. Reforma carska z 1869 r. zdegradowała Wodzisław do rangi osady, co trwa po dziś dzień.

Po wojnach i pożarach

Stosunkowo niewiele wiadomo o pierwszym drewnianym kościele, wzmiankowanym w 1335 r. W latach 1621-1644 zbudowano obecny, murowany kościół. Świątynia z trudem dźwigała się po pożarach (1746-1787). Zapewne ze względów finansowych nie udało się odbudować jej w zaplanowanym stylu włoskim czy choćby na wzór krakowski. Obok rodziny Lanckorońskich w dzieje kościoła chlubnie zapisała się praca wielu kapłanów, m.in. ks. Hipolita Mikusińskiego (XIX wiek) czy ks. Bogumiła Bitnera (początek XX wiek).

Reklama

Wystrój i wyposażenie budowanego głównie w stylu barokowym kościoła pochodzi z okresu od II poł. XVII do początku XX wieku. Kształt świątyni zachowany na planie krzyża rzymskiego nie spowodował jednolitości stylu wewnątrz, gdzie jest wiele motywów klasycystycznych, trochę gotyckich i barokowych. Będący w absydzie ołtarz główny z kolumnami, w centralnym punkcie posiada duży krzyż. Grupa Ukrzyżowania pochodzi sprzed 1731 r., ołtarz główny jest klasycystyczny.

W bocznej kaplicy kościoła odnajdziemy także ołtarz Matki Bożej. Figura Matki Bożej Niepokalanej z 1905 r. została przywieziona sto lata temu. Obraz na zasuwie przedstawia Matkę Bożą Różańcową (ołtarz wiąże się z istnieniem Bractwa Różańcowego od 1640).

Ważny jest ołtarz św. Peregryna (XVIII wiek), zbudowany dla sprowadzonych przez Lanckorońskich w 1648 r. z Rzymu relikwii Świętego, który według legendy miał się zatrzymać w Wodzisławiu (parafia przymierza się do wprowadzenia odpustu ku jego czci 13 czerwca). Ciekawym zabytkiem są odrestaurowane organy z 1883 r. i stacje drogi krzyżowej. I wreszcie dwa słynne wodzisławskie pomniki w kościele: klasycystyczny nagrobek Antoniego Lanckorońskiego z I poł. XIX wieku według Antoniego Canovy i Macieja Lanckorońskiego z II poł. XVIII wieku, z czarnego marmuru dębickiego. Ciekawostką dla odwiedzających jest zegar słoneczny na elewacji kościoła, który w miejsce starego został odtworzony przez K. Nowaka. Kult Matki Bożej Płaczącej z La Salette jest skoncentrowany wokół figury przywiezionej z Dębowca przez poprzedniego proboszcza śp. ks. Edwarda Nowaka; w trzecią środę miesiąca od kwietnia do września sprawowane jest nabożeństwo ku Jej czci.

Parafia, typowo rolnicza, liczy obecnie 2400 osób i należy do starzejących się w szybkim tempie. Jak informuje Proboszcz, np. w Laskowej 75 proc. domów stoi pustych.

Podziel się:

Oceń:

+1 0
2015-11-19 11:54

[ TEMATY ]

Wybrane dla Ciebie

Wojciechowa świątynia

Kościół św. Wojciecha to najstarsze miejsce
kultu religijnego w Kielcach

WD

Kościół św. Wojciecha to najstarsze miejsce kultu religijnego w Kielcach

Wokół kościoła św. Wojciecha pochodzącego z XI wieku zaczęła się tworzyć przedlokacyjna osada, w pobliżu świątyni rozwijało się życie społeczne i religijne. To kolebka miasta i najstarsze miejsce kultu, bez którego trudno poznać w pełni historię Kielc.

Więcej ...

Jasna Góra: 25. Ogólnopolska Pielgrzymka Podwórkowych Kółek Różańcowych Dzieci

2024-06-16 18:20

Jasna Góra

Od św. Jana Pawła II uczą się wytrwałości w modlitwie różańcowej zawierzając swoje życie Matce Bożej. Są w niego zapatrzeni, bo to On zachęcał do modlitwy różańcowej mówiąc, że to jest skarb, który trzeba odkryć. Na Jasnej Górze odbyła się 25. Ogólnopolska Pielgrzymka Podwórkowych Kółek Różańcowych Dzieci Radia Maryja. Jubileuszowa pielgrzymka przebiegała pod hasłem „Jestem w Kościele”.

Więcej ...

Dziękczynienie w Domowym Kościele

2024-06-17 17:44

Archiwum prywatne

Domowy Kościół rejonu Wrocław - Południe podsumował rok formacyjny, a podsumowanie tego czasu odbyło się w parafii NSPJezusa w Sulistrowiczkach. Była modlitwa, agapa i wspólne kibicowanie. Do rejonu został przyjęty nowy krąg, któremu towarzyszy bp Maciej Małyga.

Więcej ...

Reklama

Najpopularniejsze

Ulicami Warszawy przeszedł XIX Marsz dla Życia i Rodziny

Kościół

Ulicami Warszawy przeszedł XIX Marsz dla Życia i Rodziny

Mamy obowiązek kochać swoją ojczyznę

Wiara

Mamy obowiązek kochać swoją ojczyznę

Dobry jak chleb – św. Brat Albert Chmielowski

Niedziela Podlaska

Dobry jak chleb – św. Brat Albert Chmielowski

„Ecce Homo” brata Alberta to coś więcej niż obraz

Kościół

„Ecce Homo” brata Alberta to coś więcej niż obraz

Anita Włodarczyk zdobyła srebrny medal w rzucie młotem w...

Sport

Anita Włodarczyk zdobyła srebrny medal w rzucie młotem w...

Dzierżoniów. Pogrzeb Marii Chlipały - matki...

Niedziela Świdnicka

Dzierżoniów. Pogrzeb Marii Chlipały - matki...

Jednoosobowe biuro rzeczy znalezionych

Wiara

Jednoosobowe biuro rzeczy znalezionych

12 czerwca: Rocznica objawień w Akicie. Uzdrowienia,...

Wiara

12 czerwca: Rocznica objawień w Akicie. Uzdrowienia,...

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy

Wiara

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy